Ik heb altijd al bewondering gehad voor vrachtwagenchauffeurs. Hoe die gezwind in achteruit een oprit of zijstraatje in geraken! Ik ben al blij als ik met de auto achteruit een parkeerplaats in geraak!
Niet zo lang geleden was ik nog meer versteld van de rijkunsten van een camionchauffeur.
We reden langs een straat met twee rijvakken, best wel nauwe, daar kan geen fietser veilig naast, en aan beide kanten volgeparkeerd. Kwam er een camion uit een zijstraat die eigenlijk niet geschikt was om met een grote camion uit te komen. Net als wij bijna aan die zijstraat kwamen.
Mijn man zette de auto zo rechts als maar kon (achteruit kon niet wegens al enkele auto’s direct achter ons) en klapte zijn zijspiegel in. En keek weg, hij kon er niet tegen, elk moment konden we een schrapend geluid horen van die camion die ons mee had.
Ik keek wel. Ik kon niet anders. Mijn ogen bleven hangen aan de linkerkant van de auto, alsof ik naar een spannende thriller aan het kijken was. Mijn buik voelde raar, ik hield me klaar voor de botsing en…
Plots was hij voorbij. Niets gebeurd en alsof het niets was. Ik vraag me af of hij gezweet heeft tijdens het indraaien en het passeren van de lange rij auto’s die intussen angstvallig stond te wachten. Want ik zweer het, zó weinig plaats, ik had mijn vingers niet tussen die vrachtwagen en onze auto willen steken!
Camionneurs, dat zijn gewoon stuntmannen met een zwaar machien onder hun kont!