Deze week was ik op een bepaald moment weer eens in zo’n stemming…
Dromerig zei ik tegen mijn man:
Kunnen we niet enkele vrienden verzamelen en ergens een paradijselijk plekje vinden, waar het warm genoeg is om gewoon buiten te leven, waar je je eten maar te plukken hebt, en verder niets anders te doen hebt dan wat je graag doet en gewoon “zijn”, geen stress, geen zorgen, geen verplichtingen, genieten van het leven, van de natuur, van samenzijn?