Soms zit ik zó in mijn hoofd!
Zelfs tijdens wandelingen durft het wel eens voorkomen dat ik plots een kilometer verder ben en me afvraag hoe ik daar in godsnaam gekomen ben.
Tijdens een wandeling hoor je toch net opmerkzaam te zijn voor alles wat je ziet en hoort?!
(Don’t worry, ik was me wel bewust van het weinige ander verkeer, hoor, dan stapte ik in een automatisme netjes in de graskant tot ze gepasseerd waren.)
En dan beslis ik bewust om heel mindful, met al mijn zintuigen, verder te wandelen.
Als het op dat moment nodig is om alles te benoemen, dan is dat maar zo.
Ik zie bomen. Ik zie klimop op die bomen. Ik hoor een auto. Ik zie een duif. Ik ruik de beek. Ik zie bloemetjes in de graskant. Ik hoor vogels fluiten. Ik voel de koude wind.
Helpt echt!
Ik voelde me veel aanweziger in mijn lijf!
***
En affirmeren en bewust zijn van hoe ik denk en aandacht geven aan wat goed gaat in plaats van aan wat niet goed is of wat zou kunnen gebeuren, het begint zich toch al wat in mijn onbewuste te vestigen.
Op een andere wandeling bedacht ik hoe blij ik was, ik voelde me gezond, ik had een heel helder hoofd, en waarschijnlijk dacht ik dat net op het ritme van mijn stappen, ik bleef het maar herhalen.
(links) ik
(rechts) ben
(links) gezond,
(rechts)
(links) helder
(rechts) in mijn
(links) hoofd.
(rechts)
Enzovoort. Steeds opnieuw. Alsof ik het mezelf aan het imprinten was. Vanzelf. Ik kon er een tijd niet mee stoppen.
De kadans leek steeds dieper te gaan.
Zou dit nu een soort zelfhypnose zijn? dacht ik…