Ik sta graag vooraan in de yogales. Ik trek het me geen bal aan dat iedereen me dan ziet staan wiebelen en sukkelen bij sommige houdingen.
Maar nu stonden we in halve cirkel-vorm, waarbij iedereen iedereen ziet. En daar word ik wél een beetje zenuwachtig van. Dan ga je jezelf automatisch vergelijken met de anderen.
Gelukkig was er nog iemand die niet alles helemaal perfect kon, maar voor de rest had ik zoiets van: Allee! Waarom kan ik dit niet? Iederéén kan het!
Ik ging koppig over mijn grenzen bij de high lunge (want yoga is toch volhouden, wilskracht, discipline?), waardoor heel even mijn ene heup en knie op slot gingen, ik daardoor niet recht kon staan en bijna omver viel.
(Niemand die daar raar over deed trouwens. Want yoga is toch ook aanvaarden en niet oordelen?)
De volgende keer dat we de high lunge deden, paste ik die aan naar low lunge, die was voor mij al moeilijk genoeg om niet te beginnen wiebelen, mijn spieren zijn duidelijk nog niet toe aan de high-versie. (Want yoga is toch ook zacht, mild en liefdevol zijn voor jezelf?)
We deden vorige les ook weer verschillende vooroverbuigingen en downward facing dogs. Ik deed er enkele mee omdat ik wou voelen of het weer hetzelfde effect op me zou hebben als de vorige les. Ja dus. Ik besloot dan telkens als ze die houdingen deden gewoon een zachte child pose te doen. (Want yoga is toch ook jezelf en je grenzen leren kennen, rekening houden met jezelf, niet per se zoals anderen willen doen?)
(Niemand die daar raar over deed trouwens.)
En wat ik ook besefte: het gebeurt maar weinig dat ik thuis een uur lang yoga doe. Een halfuur vind ik dan genoeg. Of soms maar een kwartier. Of soms zelfs maar vijf minuten, als ik ’s morgens “laat” wakker word.
En dat ik thuis vaak teruggrijp naar de oefeningen waar ik op dat moment deugd van heb, en naar de oefeningen die ik leuk vind. En minder naar de moeilijkere… Ik geef het toe: de plank doe ik niet zo vaak, en als ik ze doe, dan hou ik het zeker niet zo lang vol als in de les.
Dan is ’t natuurlijk nie moeilijk dat ik na de les wat spierpijn heb…
Men mag zeggen wat men wil: deze chakra-yogalessen volgen is topsport!
En bovendien maken ze weer een stukje in mezelf zichtbaarder voor mezelf…