Ik had al kwéétnie hoelang niet meer gekleurd en had daar plots zin in.
Vorig jaar nochtans al een kleurboekje voor volwassenen aangeschaft (de titel sprak mij namelijk aan: Magical Forest, en naast elke kleurplaat staat een spreuk die je je kunt inprenten terwijl je aan het kleuren bent), nu dus pas aan begonnen. Vijf of misschien tien minuutjes. Dat verzet echt je gedachten.
En ik begin in vanalles tegen vanalles aan te lopen, hoe langer hoe meer en hoe sneller, lijkt me. Alles leert me iets over mezelf. Ook hoe ik kleur en daarmee omga blijkbaar.
Mijn potlood was niet meer heel erg scherp waardoor ik een heel klein beetje naast de lijntjes gekleurd had. Je moet eigenlijk al goed kijken om het te zien, maar ik wist het. En nu was mijn tekening dus verpest, hé. Ze hàd perfect kunnen zijn, maar hoeveel tijd ik ook in de rest steek, ze kan nooit meer helemaal perfect worden.
Ik moest na die reactie van een seconde of twee-drie eigenlijk bijna direct aan mezelf in het algemeen denken.
Niet buiten de lijntjes kleuren!
Alles moet perfect zijn!
Doen zoals het hoort!
Doen wat verwacht wordt!
Nee…
Dat wil ik eigenlijk niet meer. Voor wie en waarom?
Ik wil dat stukje van mijn denken graag loslaten.
Elke dag vijf minuutjes kleuren, niet om het binnen de lijntjes kleuren te perfectioneren, maar om te leren aanvaarden dat perfect helemaal niet hoeft, en hoe het hoort nog veel minder, en om te leren los te laten, zou dat helpen?
En zo dan elke dag een beetje meer “ik” ontdekken…