Oké, het zijn tot nu toe maanden geweest van… ups en downs, laat ik het zo zeggen, maar ik besef steeds meer dat ik in deze periode wel bepaalde lessen leer.
Zoals aangeven wat ik nodig heb. Ik zou vroeger nooit een bezoek onderbroken hebben met de vraag even te wandelen alleen maar omdat ik dat wou. Maar nu is dat gewoon echt nodig en dat heb ik nu ook twee keer op korte tijd gedaan, een keer op bezoek en een keer bij bezoek bij ons.
Het valt me op dat ik zelfs niet schreef twee keer durven doen. Het was ook geen kwestie van durven maar van moeten, wou ik langer van hun gezelschap kunnen genieten.
(En bovendien: niemand die dat raar vond. Waar maakte ik me eigenlijk druk om? Laten weten waar je nood aan hebt is iets heel normaals en mensen die je graag zien houden daar rekening mee. Doe ik zelf toch ook?)
En hulp vragen.
Ik doe alles zelf wel, ik wil niemand tot last zijn. Die gedachte van mij moet ik nu wel (meer) loslaten.
Als ik voel dat ik weinig of geen energie over heb, dan vraag ik hier thuis wel eens om een paar taken over te nemen. Of ze zien het en doen het vanzelf natuurlijk, en dan zeg ik nu dankbaar merci in plaats van: dat ging ik wel doen, hoor!
Of als ik ergens moet zijn op een moment dat Manlief aan het werken is, zoals gisteren naar de acupuncturist voor mijn tweede afspraak, dan moet ik wel aan iemand anders vragen om me te brengen. Ik ga niet beweren dat ik dat nu plots gemakkelijk vind, een ander nodig hebben, maar nu het moet, heb ik wel door dat dat helemaal niet zo erg is als ik het aanvoel. (Maar toch blijft dat gevoel nog steeds een beetje kriebelen, hoor, dat ik geen tijd wil claimen in het zo al drukke leven van anderen.)
Dingen niet doen uit zelfzorg.
Komend weekend is er een trouwfeest in de familie. Ik heb gewacht tot het laatste moment dat je mocht doorgeven of je kwam of niet, en heb laten weten dat ik er niet zou zijn.
Tju toch, en onze familie laat alle ongetrouwde koppels al zo lang half lachend merken dat we graag nog eens naar een trouwfeest wilden… 
Ik had gedacht dat ik me “iets” ging voelen nu het dichterbij komt en ik het ga missen, maar ik voel er gek genoeg eigenlijk alleen maar rust bij. Ik hoef mezelf niet aan die drukte bloot te stellen, en da’s helemaal oké.
(Maar ik ga achteraf wel vragen om verslag uit te brengen, en wie weet krijg ik enkele foto’s doorgestuurd, om zo toch nog mee te genieten!)
Beseffen dat mensen vanzelf/graag rekening houden met je, als ze weten wat jij nodig hebt (en daar komt “je behoeften laten weten” weer kijken):
Ik kreeg een uitnodiging voor een verjaardagsfeest, met daarbij het aanbod om het eens apart te vieren als dat te druk was voor mij. Waar ik op in gegaan ben.
Mensen zijn zo lief!
En jij?
Denk jij genoeg aan jezelf?
En hoe doe jij aan zelfzorg?