Iemand zei me ooit eens dat ik soms te impulsief ben. Toen dacht ik: ik, impulsief? De grootste planner ooit?
Intussen weet ik dat ze bedoelde dat ik soms te impulsief reageer. Ik ga te veel mee in het verhaal dat iemand me vertelt, zeker als dat iemand nabij is.
‘WAT?! Heeft ze …? Heb jij …?’
Terwijl ik heel goed weet dat je altijd buiten iemands verhaal moet blijven (gekleurd door hoe die persoon het ervaren heeft). En terwijl ik dat al heel lang tegen de kinderen zeg:
Elk verhaal heeft drie kanten: hoe jij het ziet, hoe de ander het ziet, en hoe het echt gebeurd is.
Vergelijk het met twee mensen die, aan tafel tegenover elkaar, naar een vaas tussen hen in kijken met een gemengd boeket. De één ziet een oranje roos en een roze gerbera, en dat klopt vanuit zijn perspectief, en de ander ziet een roze roos en een oranje gerbera, en ook dat klopt vanuit zijn perspectief. Maar als je een rondje rond de tafel gaat, dan merk je dat alle vier die bloemen erin zitten, en zelfs nog andere.
Dat kan ik in theorie allemaal heel goed uitleggen, nu nog leren toepassen. Ook bij mensen die me na aan het hart liggen.
(Oorspronkelijk op Facebook gepost op 29/09/2018, maar ‘k blijf het een mooie vinden…)