Ik zei dat ik dat moeilijk vond.
Ik heb er absoluut geen probleem mee dat Manlief met vrienden afspreekt, maar zelf voel ik me er ambetant bij om ergens naartoe te gaan als ik weet dat hij (en/of de kinderen) dan thuis is. (Want ze zouden me eens nodig moeten hebben!)
Och, zei hij al grappend, dan ben ik ook eens op mijn gemak. 
Kort daarna kwam er een opportuniteit langs om mij te testen.
Een account dat ik al lang volg zocht “bèta-testers” om een nieuw programma dat hij samen met twee vrienden/collega’s wou opzetten uit te proberen.
Gratis.
Het enige wat ze vroegen te investeren was tijd en inzet.
En de wil om alleen aan mezelf te denken, dacht ik.
Want het is niet alleen drie weken lang huiswerk, maar ook enkele dagen per week live les. Vanuit Amerika, dus op een heel ander uur.
Nog net vroeg genoeg in de avond voor mij om te zien zitten, maar wel knal in gezins-rush hour, als iedereen hongerig thuiskomt.
Dus dat alleen al was/is een overwinning voor mij. En een les. Want natuurlijk kunnen zij zonder mij. (Ik zorg uiteraard wel dat er eten klaar staat vóór ik me terugtrek voor de online les.)
Er wordt veel gezegd dat ik al wist, inzichten waar ik ooit al wel eens toe gekomen was, dingen waar ik zelf al over geschreven heb. Maar ook nieuwe conclusies, andere voorbeelden en verhalen, dingen die ik zo nog niet bekeken had of zelfs nog niet aan gedacht had.
Het is heftig en intensief. En zeker als het zo allemaal bij elkaar komt.
Zaterdag, de eerste dag zonder huiswerk in die eerste week, wist ik niet goed wat met mezelf aan te vangen. Ik voelde me zonder reden de hele tijd afwisselend boos, triest, gefrustreerd, geïrriteerd,…
Ik was mezelf meerdere keren tegengekomen die week. Dat bleef hangen. Heel confronterend om op een andere manier naar jezelf te kijken. Veel weerstand gevoeld ook. En er kwam ook een heleboel naar boven van vroeger wat doorvoeld en losgelaten wou worden.
Niet verwonderlijk dat ik nu enkele dagen heel moe was. Uiterlijk was er natuurlijk niet veel te zien, maar innerlijk heb ik best wel veel werk verzet. En da’s ook belangrijk en heel nuttig.
En waar ik ook veel aan gehad heb: dat één van die leraren zei dat hij “a mess” is als hij “al die dingen” niet doet. Dat waren natuurlijk andere dingen dan voor mij, maar als ik het naar mezelf vertaal: koude douches, mediteren, wandelen, energiewerk, even lummelen en niets doen, in mijn dankbaarheidsdagboek schrijven,…
Ik voelde me daar altijd een beetje schuldig en ergens misschien zelfs beschaamd over, dat lijkt zwak en lui, als je al die dingen doet om zo goed mogelijk te functioneren. Maar gewoon bevestigd krijgen dat nog wel meer mensen zoveel me-time nodig hebben deed wat met me.
Het zit er dik in dat ik me zaterdag ook zo voelde omdat ik me de hele week niet veel op mijn manier ontladen had. Geen tijd. Want natuurlijk mochten mijn andere taken er niet onder lijden, hé.
Dus nog iets extra geleerd: zelfs als je iets voor jezelf doet (zoals deze lessen), da’s nog niet hetzelfde als echt ontspannen en opladen en ontladen. Ik heb meer energie en ben creatiever als ik dat wel doe. Niet verwaarlozen dus.
Daarmee dat ik toch even tijd gemaakt heb om iets te schrijven.
Denk jij genoeg aan jezelf?
Doe jij genoeg voor jezelf?
Leuke/interessante/oppeppende/ontspannende/heilzame dingen?
Passend bij wie jij bent en hoe jij je voelt?
(En doe jij genoeg “niets”?)