We gingen vanochtend naar een dichtbij bos voor een korte wandeling.
Hier en daar lag het nogal slijkerig. Soms namen de modderplassen bijna het hele pad in en moesten we op het randje onze weg zoeken onder boomtakjes en bijna “door” de rand van een struik.
Dan stak Manlief zijn hand uit, voor het geval ik mijn evenwicht zou verliezen, zodat ik niet languit in de modder terecht kwam.
Was dat nodig? Goh, niet echt, zeker?
’t Is niet omdat ik een vrouw ben dat ik hulp nodig heb, hé!
Allee, dat zouden sommige vrouwen toch zeggen. Want tegenwoordig hoor/lees ik geregeld dat daar “iets” van gevonden wordt, van galante mannen.
Ikzelf vind het een superlief gebaar. Ik vind het heel fijn dat hij zo toont: ik zorg voor je! (Daar krijg ik het helemaal warm van vanbinnen!)
Als we bijna aan het einde van onze wandeling kwamen, zagen we een reusachtige modderpoel. Daar kon je gewoon niet naast lopen…
Mijn wandelschoenen zijn van die typische hoge, ik heb graag dat mijn enkels ook goeie steun hebben tijdens boswandelingen (Watte? Omdat ik soms echt loemp en onhandig (onvoetig?) ben? Neeuu, hoor… 
), die van Manlief zijn van die lage.
Dus vond ik het maar normaal dat ik daar voorliep om te voelen waar het niet te diep was of waar verharde stukken waren (zoals takken die daar door anderen gelegd waren). Het allerlaatste stukje was gewoon alles modder, dus stak ik mijn hand uit zodat Manlief er makkelijker over kon springen.
Ik vind het heel fijn dat ik zo kan tonen: ik zorg voor je! (En ook daar krijg ik het helemaal warm van vanbinnen!)
Galant zijn: van mij mag het! Van beide kanten!
(By the way, ik kan niet laten dit ook nog te vertellen: toen we het bos uitkwamen, stampte Manlief met zijn voeten om de aarde van zijn schoenen te laten vallen. In een bepaald ritme. Dat ik daarna vanzelf nadeed. Had hij door. Hij stampte dan nog een paar keer een ander ritme, dat ik telkens nadeed. Vond ik echt lollig. Dan stopte hij. Oké. Het moment is voorbij, dacht ik. Tot hij enkele stappen verder als een driftige peuter ter plekke stond te trappelen! Dàt heb ik níet nagedaan. Ik kón gewoon niet meer, dubbelgeplooid van het lachen omdat ik dit totaal niet verwacht had.
Snap je waarom ik zo dol op hem ben? 
)