Ik had enkele drukke weken achter de rug, dus deze week zou ik één en ander gaan inhalen. Ik had al een lijstje met wat ik maandag wou doen.
Alleen leek ik maandag niet in gang te raken.
Toen iedereen weg was, naar school en werk, wou ik eigenlijk gaan douchen (ja, ik stond nog in mijn pyjama 
), maar… heb je dat ook soms dat je je ergens echt niet toe kan zetten? Pfff, douchen, dacht ik.
En plots sprong het beeld van ons bad tevoorschijn. Iets wat vaak gebruikt werd toen de kinderen nog klein waren, maar nu krijgt de douche meestal de voorkeur. Veel sneller, toch?
Maar dat bad leek plots zó aantrekkelijk!
Maar wie doet dat nu, zomaar op een maandagochtend, dat kan ik toch niet doen terwijl de rest van het gezin het druk heeft?
Jàwel!
Met een kaarsje en een boek meer dan een halfuur genieten van een heerlijk warm bad, zalig!
Daarna was ik helemaal opgepept (het omgekeerde van welk resultaat een bad normaal heeft voor mij) en kon ik aan mijn lijstje beginnen.
Iets gewoon voor jezelf doen zonder dat het objectief gezien nuttig is, zonder dat iemand anders daar blij van wordt, alleen maar jezelf opladen, wat kan dat deugd doen!
Woensdag luchtte ik mijn hart over hoe ik me voelde, en uitte de mogelijkheid dat ik mezelf onbewust saboteer, dat mijn angsten me lijken tegen te houden.
Toen kreeg ik kort het verhaal van de witte wolf en de zwarte wolf te horen, uit het boek De Wijsheid Van De Witte Wolf van Aljoscha Long (je raadt het al, staat intussen op mijn verlanglijstje! 
), over dat je je witte wolf kunt volgen die je in alle liefde vooruit wil helpen en alles wil doen wat goed is voor je, of je zwarte wolf die uit angst, onrust, gewoonte reageert.
Dat wat ik voelde gewoon de oude ik was die met de nieuwe ik vecht.
(Tenslotte wil die me gewoon veilig houden, want onbekend kan gevaarlijk zijn, laat me het dus vooral maar bij mijn oude gewoonten houden, hé!)
En wat hij aanvoelde was dat het “altijd alles zo goed mogelijk willen doen om me zo goed en gezond mogelijk te voelen” een beetje mocht losgelaten worden, dat nu de fase aangekomen was van GENIETEN. (Hij riep niet, hoor, ik zet het in hoofdletters omdat het zo belangrijk overkwam.)
Na mijn ochtendlijke afspraak reed ik niet naar huis.
Heb je dat ook soms, dat je in de auto aan iets of iemand of een plaats denkt en dat je daar dan automatisch naartoe rijdt? Awel, ik had dat woensdag. Op weg naar huis dacht ik plots aan dat ene bos waar ik al lang niet meer naartoe geweest was, en plots stond ik daar op de parking. Ik wou nochtans naar huis rijden om aan het middageten voor Zoonlief te beginnen!
Maar ik was daar nu toch, kon ik evengoed even gaan wandelen. Wat heb ik daarvan genoten! Er was bijna geen volk, dus het was ik en de bomen en struiken en de rustgevende klank van de vogeltjes, wat een zalige rust!
(Zoonlief kreeg trouwens brood voorgeschoteld in plaats van een warme maaltijd toen hij ’s middags thuis kwam van school. En hij vond dat niet erg! 
)
Donderdag voelde ik de behoefte om een kaartje te trekken. Uit de set De Poorten Naar Het Licht van Kyle Gray. Daar kwam uit dat ik niet altijd zo plichtsbewust hoef te zijn, dat ik het leven gewoon mag leven, vreugdevol.
Daarna werd ik naar de boekenkast getrokken, mijn hand ging vanzelf naar een boek dat ik ooit tweedehands op de kop getikt heb: Emotionele Gezondheid van Tara Goleman Bennett. Ik deed het op het gevoel op een willekeurige pagina open. Het ging over patronen doorbreken. Dat het niet zo makkelijk is om oude gewoontes los te laten, maar je kunt het wel oefenen door steeds opnieuw nieuw gedrag te blijven herhalen.
Wil Het Universum me iets duidelijk maken?
En dan kwam vrijdag.
Toen ik twee dagen eerder te horen kreeg dat ik meer gewoon mag gaan genieten, sprong ogenblikkelijk het beeld tevoorschijn van Manlief en ik, uit eten. Iets wat we graag doen, zo met ons tweetjes, maar dat was er al lang niet meer van gekomen. Manlief reageerde uiteraard met: als je dat ziet zitten, vrijdag ben ik thuis, kies maar een restaurant uit waar we ’s middags naartoe kunnen.
Ik wachtte af hoe ik me voelde, en koos dan een heel rustig restaurant uit, dichtbij, ééntje waar je ook Mexicaans kunt eten (ik wil al heel lang eens tamales proeven).
Ja, toen we thuiskwamen heb ik twee uur geslapen, maar wat was het leuk en lekker en gezellig geweest! Wat heb ik er van genoten om nog eens op date te gaan met mijn lieve man.
Wat ik wil meegeven met deze blog?
Dat je geregeld voorrang mag geven aan genieten. Al dat “moeten” altijd. We mogen dat met zijn allen meer loslaten, denk ik, die gewoonte.
Nu en dan gewoon voor jezelf kiezen en dingen doen, niet omdat ze nuttig zijn, maar omdat je er deugd van hebt. Doe jij dat genoeg?