Filmpjes maken, het blijft toch een gevecht met mezelf.
Ik heb altijd wel redenen om het uit te stellen.
Iedereen slaapt nog, straks maak ik ze wakker met mijn gebabbel. Ik ben niet alleen thuis, straks maken ze lawaai met de deuren. Ik heb nu geen tijd, sebiet moet ik weg midden in mijn filmpje. De wasmachine ligt aan, teveel lawaai nu. Mijn haar ligt net extra slecht vandaag. (Echt waar. 
) Wat ik wil vertellen zit nog niet goed genoeg in mijn hoofd. En nog veel, veel meer.
En als ik het dan toch wil doen, kan ik me er vaak niet toe zetten. De woorden blijven steken in mijn keel. Mijn hoofd is plots blanco. En mijn innerlijke kleuter gooit zich met veel drama op de grond, trappelend en krijsend van “Ik wil niet! Ik kan dat niet! Ik doe het níet!”…
Achter al mijn redenen om uit te stellen zit natuurlijk een angst verstopt.
Ik ben niet goed genoeg.
Ik ben niet interessant genoeg.
Er zijn genoeg andere mensen die dit veel beter kunnen dan ik.
Ik kan dit niet, ik ben niet vlot genoeg, ik struikel over mijn woorden, ik kan dit niet.
Wat deed ik ook alweer toen ik jaren terug een kleuter had die overstuur was? Boos worden, mijn stem verheffen, zeggen dat ze tóch moesten? Nee, natuurlijk niet.
Ik bleef lief en zacht en knuffelde hen en vertelde hen dat het oké was. Tot ze terug kalm waren.
Dus neem ik al enkele dagen mijn innerlijke kleuter op schoot, maak lieve, sussende geluidjes, knuffel haar, zing zacht voor haar, zeg haar dat het oké is. Tot ze terug rustig is.
Toen ik vanochtend wakker werd, was dat direct met het besef dat mijn innerlijke kleuter vandaag aanspreekbaar was. Ik legde haar uit dat ze niet bang hoefde te zijn om het niet goed genoeg te doen, foutjes maken mag, het gaat erom dat ze iets wil delen en dat ze probeert en oefening baart kunst.
En toen zei ik tegen mezelf: kom, doe het nu gewoon maar. Begin er gewoon aan. Geen excuses. You got this.
En het ging. Was het perfect? Nee. Maar ik heb het toch gepost. Na één probeersel. Niets te opnieuw doen, trots zijn dat je het gedaan hebt zonder dan maar te stoppen na dat hakkelmomentje en posten.
Ik kon ook niet meteen staan, stappen, lopen, fietsen, op stelten lopen. Niemand die van mij verwachtte dat dat direct lukte en dan nog liefst perfect ook. Waarom zou ik dat dan van mezelf verwachten?
Nu maar hopen dat mijn innerlijke kleuter morgen ook weer rustig is, want ik heb nog een boel ideetjes.
Waarom ik mezelf dit aandoe, als het dan toch zo’n gevecht is, als ik dan toch zo’n weerstand voel? Omdat ik dit wil kunnen. Omdat ik dit graag doe en mezelf laat glimlachen als het klaar is. Omdat ik het gevoel heb dat ik iets te delen heb waar mensen iets aan hebben, ook al is de vorm nog niet zoals ik het wel zou willen.
En misschien stiekem ook omdat ik ooit ook voor een publiek dingen zou willen kunnen delen, en dit is dan een mooi opstapje om dat met zelfvertrouwen te doen…
En ook: het is niet omdat iets eng is, dat je het dan maar niet moet doen. Elke coach kent deze uitspraak wel: moed is niet de afwezigheid van angst, moed is bang zijn en het toch doen.
Mocht je graag in de gaten willen houden hoe ik hierin groei (ha jà, ik ga er van uit dat dat steeds beter zal gaan, hé, oefening baart kunst!), dan kan dit hier: Relax Body & Mind – Ontspan Lichaam & Geest
Groetjes!