Ik kreeg de kans nog eens naar Gilmore Girls te kijken. Dat was al meer dan twintig jaar geleden! (Oud?! In de fleur van mijn leven ben ik!)
Ik heb intussen al een mooi aantal afleveringen gezien, en ik besef nu waarom ik met zo’n warm gevoel terugdenk aan naar die reeks kijken, al besefte ik dat toen waarschijnlijk nog niet zo.
Ze is soms warrig.
Ze ratelt soms.
Ze heeft vreemde humor.
Ze heeft soms een beetje veel fantasie.
Ze leeft soms een beetje in een eigen wereldje.
Ze gedraagt zich niet altijd even volwassen.
In plaats van iets gewoon te vragen of te zeggen, vertelt ze daar soms eerst een heel verhaal rond, want je moet toch achtergrondinformatie hebben, hé.
Ze wijkt al eens af.
En nog wel enkele dingen waar ik nu niet direct op kom…
Hà!
Dingen waarvan ik soms denk: dat zou ik toch een klein beetje anders moeten/willen kunnen doen, daar maakten ze een populaire TV-reeks van.
Dùs!
(Wat ik wel nog kan leren van het hoofdpersonage: haar lak aan doen wat hoort en aan verwachtingen. Soms is dat nog steeds sterker dan mezelf…)
Conclusie van de blog van vandaag, weeral:
Vooral gewoon jezelf zijn!