“
Mo vent toh!” zei ik, toen ik naar de auto op de nochtans niet zó grote parking wou gaan en Manlief me duidelijk maakte dat die op een ander deel van die parking stond, “Ik en mijn oriëntatie, da’s toch écht niet normaal!”
“Nee” antwoordde hij zogezegd serieus, “maar dat geeft niet.”
En eigenlijk kan je dat doortrekken naar vanalles en nog wat, hé.
Elk heeft zijn gaven en talenten en ook mindere dingen. Maar da’s oké.
We kunnen van elkaar leren, en als we niet van elkaar kunnen leren dan kunnen we er in elk geval zijn voor elkaar en elkaar helpen en bijstaan bij de dingen die een ander minder goed kan.
Mooi toch, elkaar aanvullen?