Het was al even geleden dat dat nog eens gebeurde, maar Zoonlief was in zo’n lollige stemming dat hij plots nog eens op mijn schoot kwam zitten.
“Onze kleine” is al een hele tijd groter dan ik ben, dus heel erg comfortabel voelde dat niet, op het pijnlijke af zelfs een beetje, op de manier waarop hij zat om op zijn gemak te zitten, maar voor een keer dat hij dat nog eens deed negeerde ik dat, en was blij met het momentje.
Een halve minuut later zei Zoonlief dat hij eigenlijk nogal oncomfortabel zat, op de manier waarop hij zat om mij zo weinig mogelijk pijn te doen, beseffend dat hij geen kleine dreumes meer is, maar hij vond het leuk om nog eens “op schoot” te zitten zoals vroeger, dus negeerde hij dat maar en was blij met het momentje.
Ik moest even lachen. We hadden allebei pijn omdat we rekening wilden houden met de ander.
Hij liep niet weg maar zette zich anders op mijn schoot. Véél comfortabeler voor ons allebei. Zéker nog een minuut zo blijven zitten. 
Is het in het dagelijks leven niet ook vaak zo?
Dat we onze ongemakken, of spanningen en dergelijke, niet uiten omdat we de ander willen sparen en het gewoon “aangenaam” willen houden?
Terwijl, als we het uitspreken, we vaak tot de conclusie komen dat we er beiden mee zaten en dat het daarna veel aangenamer voelt?